W kraju nad Wisłą,

rzecz niebywała,

w mig awansował

na generała.

Dzielił i rządził,

kraj swój obronił,

kropidłem w boju

wrogów rozgonił.

Oślepiał blaskiem –

złotym szkaplerzem

ochronił naród

niczym pancerzem.

W przerwach od walki,

by siły wesprzeć,

w pracy pociągał

trunki najlepsze.

Nie krył się wcale

z tą przyjemnością

a nowe miano

nosił z godnością.

Choć nie odsłużył

nawet dekady…

Emeryturka?

Nie od parady!

Potem nad morzem,

by trunek wchodził,

grali mu w nocy

klerycy młodzi.

Daniele nawet

zechciał sam karmić,

więc kawał parku

odciął bezkarnie.

Dobry był pasterz,

podwładnych bronił,

gdy trzeba było,

od kary chronił:

„Jakaż ofiara?

To dziecko kłamie.

Na pewno chciało.

Lubi głaskanie”.

Kiedy zbyt głośno

już się zrobiło –

na wsi sołtysem…

spokojnie, miło.

O kim tu mowa?

O czym zagadka?

Trudna dla wnuczka,

łatwa dla dziadka.