Królowa Goplana nie potrafiąc pogodzić się z tym, że nie zazna miłości od swego lubego, który zwał się Grabcem, postanowiła udać się do Nilfgoru. Ten nieszczęśnik, który nie chciał odwzajemnić uczuć władczyni, został przez nią zmieniony w wierzbę, ażeby zaznał cierpienia jakiego ona doświadczyła. Nilfgor miał być tym co ukoi jej złamane serce oraz skołatane nerwy, ponieważ to piękne miejsce nad jeziorem Sakawka, którym zarządzały nimfy wodne, słynęło ze spokoju oraz harmonii jaką natura tworzyła z kobietami lasu i wody.

Miasto Niflgor było często odwiedzane przez królowe, ponieważ było znane z tego, że dawało im wizje jak mają na nowo pokierować swoim życiem. Obok miasta roztaczał się potężny sad, który obfitował w egzotyczne gatunki zwierząt i niezwykle pyszne owoce. W tym miejscu rosła roślinna za sprawą, której można było uleczyć zranioną duszę i serce. Zwała się ona daerdim. Jej rozłożyste kwiaty były koloru czerwonego, a liście przechodziły w błękitny odcień. Łodyga była najeżona ostrymi jak brzytwa kolcami, a pręciki w kwiatach cechowały się bujnym wzrostem i niezwykłym kolorem, który zmieniał się w zależności od pogody. Każda osoba, która ujrzała owy okaz nie mogła nacieszyć się jego widokiem i pragnęła go zerwać. Jednak daerdim mogła posiąść jedynie taka istota, która zrozumiała swoje błędy i wybaczyła osobom, które ją zraniły. W przeciwnym razie, zerwany kwiat usychał, a dłoń zrywającej czerniała na zawsze. Goplana zanim wyruszyła w daleką podróż chciała porozmawiać ze swoimi sługami o tym, dlaczego opuszcza swoje królestwo i wyjaśnić im parę spraw.

- Chochlik, Skierka, gdzie jesteście?!- grzmiała zła królowa.

- O Pani co się stało? - zapytali struchlali słudzy.

- Musicie wiedzieć, że udaję się w daleką eskapadę i już nigdy tu nie wrócę! -odpowiedziała Goplana.

- Pani nasza kochana! Dlaczego nas Pani zostawia? -spytali smutni poddani.

- Serce me nie wytrzyma tych wszystkich miejsc, które z nim związane. Dusza ma cierpi widząc co dzieje się w tej krainie. Ta Balladyna, ta bezlitosna, okrutna istota, które mnie szczęścia pozbawiła. Wy też nie pomogliście w mych boleściach. - Goplana mówiąc te słowa- zapłakała.

- Droga Pani! My się starali! My tak chcieli Pani drogiej pomóc, ale Pani była zaślepiona tym Grabcem podłym. Przepraszamy za wszystko co źle my wykonali. Niech nam Pani łaskawa wybaczy!- tłumaczyli się Skierka i Chochlik.

- Milczcie! Nic wy nie rozumiecie! Nic wy nie pojmujecie! On był miłością życia mego, bez niego to wszystko traci sens! Choć miłość ta tak wiele mi cierpienia zadała, wierzę w to, że na próżno tych łez nie wylałam. Szykujcie wnet konie i dyliżans, a później zniknijcie z mego życia- wydała polecenia wzburzona królowa

- Już zbieramy się do pracy i dziękujemy, że mogliśmy Pani służyć- uniżyli się królowej i udali się do stajni.

Skierka i Chochlik wiedzieli, że Królowa Goplana była osobą, którą lubiła władzę i cieszyła się z tego, że jej miejscem działań jest jezioro Gopło. Jej nastrój był niezwykle zmienny, ponieważ w jednej chwili była przygnębiona tym, że nie może być w związku z Grabcem, a w drugiej zmieniła się w okrutną nimfę, która pałała przerażająca zemstą wobec niego. W jej charakterze zauważyli ponadto skłonność do egoizmu i lekkość w tworzeniu intryg, jak to miało miejsce na przykład, gdy kazała im, żeby Kirkor poślubił Balladynę, a ona mogła bez przeszkód zająć się swoim ukochanym. Mimo wszystko była ona dla nich dobra i nie chcieli jej opuszczać.

Tymczasem Goplana szykując się do wyjazdu, biła się z myślami czy to wszystko ma jakiś sens. Mam nadzieje, że Nilfgor będzie tym czego mi trzeba. Chyba nic innego mi nie pomoże?! Ciekawe co z tym kwiatem? Jak on się nazywał? A tak właśnie daedrim! Cóż mogę więcej w tej sprawie zrobić. Chyba nic. Żegnam me królestwo drogie i trochę mi szkoda, że to już koniec. Kto miłości nigdy nie zaznał, ten mnie nie zrozumie!