to o czym rozmwiac?

zobacz, co spłodził sapkowski na początku narrenturmu

Rozdział pierwszy

w którym czytelnik ma okazją poznać Reinmara z Bielawy, zwanego Reynevanem, i to od razu z kilku jego najle­pszych stron, wliczając w to biegłą znajomość ars amandi, arkanów jazdy kon­nej i Starego Testamentu, niekoniecznie w tej kolejności. Rozdział mówi także o Burgundii - traktowanej równie wą­sko, jak szeroko.
____

Przez otwarte okno izdebki, na tle ciemnego jeszcze po niedawnej burzy nieba, widać było trzy wieże - ratuszo­wą, najbliższą, dalej smukłą, połyskującą w słońcu no­wiutką czerwoną dachówką wieżę kościoła świętego Jana Ewangelisty, za nią zaś okrągły stołb książęcego zamku. Wokół wieży kościoła śmigały jaskółki, spłoszone niedaw­nym biciem dzwonów. Dzwony nie biły już od ładnych chwil paru, ale przesycone ozonem powietrze wciąż jesz­cze zdawało się wibrować ich dźwiękiem.
Dzwony całkiem niedawno biły też z wież kościołów Najświętszej Marii Panny i Bożego Ciała. Wieże te nie były jednak widoczne z okienka izdebki na poddaszu drewnianego budynku, niczym jaskółcze gniazdo przylepionego do kompleksu hospicjum i klasztoru augustianów.
Była pora seksty. Mnisi zaczęli Deus in adiutorium. A Reinmar z Bielawy, zwany przez przyjaciół Reynevanem, pocałował spocony obojczyk Adeli von Sterczą, wy­zwolił się z jej objęć i legł obok, dysząc, na pościeli gorącej od miłości.

Zza muru, od strony ulicy Klasztornej dolatywały krzy­ki, turkot wozów, głuchy łomot pustych beczek, śpiewny brzęk cynowych i miedzianych naczyń. Była środa, dzień targowy, jak zwykle ściągający do Oleśnicy mnóstwo ku­pców i kupujących.

Memento, salutis Auctor
quod nostri guondam corporis,
ex illibata virgine
nascendo, formam sumpseris.
Maria mater gratiae,
mater misericordiae,
tu nos ab hoste protege,
et hora mortis suscipe...

Już śpiewają hymn, pomyślał Reynevan, rozleniwio­nym ruchem obejmując Adelę, pochodzącą z dalekiej Burgundii żonę rycerza Gelfrada von Sterczą. Już hymn. Nie do wiary, jak prędko przemijają chwile szczęścia. Chciało­by się, by trwały wiecznie, a one przemijają niczym sen jaki ulotny...
- Reynevan... Mon amour... Mój boski chłopcze... - Adela drapieżnie i zachłannie przerwała jego senną zadu­mę. Też była świadoma upływu czasu, ale najwyraźniej nie myślała trwonić go na filozoficzne rozważania.
Adela była całkiem, zupełnie, najzupełniej naga.
Co kraj, to obyczaj, myślał Reynevan, jakżeż ciekawym jest poznawanie świata i ludzi. Ślązaczki i Niemki, przy­kładowo, gdy przyjdzie co do czego, nigdy nie pozwalają podciągnąć sobie koszuli wyżej niż do pępka. Polki i Czeszki podciągają same i chętnie, powyżej piersi, ale za nic w świecie nie zdejmą całkiem. A Burgundki, o, te momen­talnie zrzucają wszystko, ich gorąca krew podczas miło­snych uniesień nie znosi widać na skórze ani szmatki. Ach, cóż za radość poznawać świat. Piękną musi być krai­ną Burgundia. Piękny być musi tamtejszy krajobraz. Gó­ry strzeliste... Pagórki strome... Doliny...
- Ach, aaach, mon amour - jęczała Adela von Sterczą, lgnąc do dłoni Reynevana całym swym burgundzkim krajobrazem.

Reynevan, nawiasem mówiąc, miał dwadzieścia trzy lata i świata poznał raczej niewiele. Znał bardzo mało Czeszek, jeszcze mniej Ślązaczek i Niemek, jedną Polkę, jedną Cygankę - a jeśli szło o inne narodowości, to tylko raz dostał kosza od Węgierki. Jego eksperiencje erotyczne w poczet imponujących zaliczone nie mogły być więc żad­ną miarą, ba, były, szczerze powiedziawszy, dość mizerne, zarówno ilościowo jak i jakościowo. Ale i tak wbiły go w pychę i zadufanie. Reynevan - jak każdy buzujący te­stosteronem młodzik - miał się za wielkiego uwodziciela i miłosnego eksperta, przed którym ród niewieści nie ma żadnych tajemnic. Prawda jednak była taka, ze dotych­czasowe jedenaście schadzek z Adelą von Sterczą nauczy­ły Reynevana więcej o ars amandi niż całe trzyletnie stu­dia w Pradze. Reynevan nie połapał się jednak, że to Ade­la uczy jego - pewien był, że w grze jest tu jego samorod­ny talent.

Ad te levavi oculos meos
qui habitas in caelis
Ecce sicut oculi servorum
ad manum dominorum suorum.
Sicut oculi ancillae in manibus dominae suae
ita oculi nostri ad Dominum Deum nostrum,
Donec misereatur nostri
Miserere nostri Domine...

Adela chwyciła Reynevana za kark i pociągnęła na sie­bie. Reynevan, uchwyciwszy to, co należało, kochał ją. Kochał mocno i zapamiętale i - jakby tego było mało - szeptał jej do ucha zapewnienia o miłości. Był szczęśliwy. Bardzo szczęśliwy.


Szczęście, którym właśnie się upajał, Reynevan za­wdzięczał - pośrednio, ma się rozumieć - świętym Pań­skim. Bo to było tak:
Czując skruchę za jakieś grzechy, znane tylko jemu i je­go spowiednikowi, śląski rycerz Gelfrad von Sterczą wy­brał się na pąć pokutną do grobu świętego Jakuba. Ale w drodze zmienił plany. Uznał, że do Compostelli jest zdecydowanie za daleko, a ponieważ święty Idzi też sroce spod ogona nie wyleciał, tedy pielgrzymka do Saint-Gilles wystarczy w zupełności. Ale do Saint-Gilles nie było Gelfradowi dane dotrzeć również. Dojechał tylko do Dijon, gdzie trafem poznał szesnastoletnią Burgundkę, prześli­czną Adelę de Beauvoisin. Adela, która Gelfrada zauro­czyła z kretesem, była sierotą, miała dwóch braci hula­ków i lekkoduchów, którzy bez mrugnięcia okiem wydali siostrę za śląskiego rycerza. Choć w mniemaniu braci Śląsk leżał gdzieś między Tygrysem a Eufratem, Sterczą był w ich oczach idealnym szwagrem, nie wykłócał się bo­wiem zanadto w sprawie posagu. Tym to sposobem Burgundka trafiła do Heinrichsdorfu, wsi pod Ziębicami, któ­rą Gelfrad dzierżył jako nadanie. W Ziębicach zaś, już ja­ko Adela von Sterczą, wpadła w oko Reynevanowi z Biela­wy. Z wzajemnością.

- Aaaach! - krzyknęła Adela von Sterczą, zaplatając nogi na plecach Reynevana. - Aaaaaaaach!

Nigdy w życiu nie doszłoby do tego achania, wszystko skończyłoby się na rzucanych spojrzeniach i ukradkowych gestach, gdyby nie trzeci święty, Jerzy mianowicie. Na Je­rzego bowiem Gelfrad von Sterczą, podobnie jak reszta krzyżowców, klął się i przysięgał, dołączając we wrześniu roku 1422 do którejś tam z rzędu krucjaty antyhusyckiej, organizowanej przez kurfirsta brandenburskiego i margrabiów Miśni. Krzyżowcy wielkich sukcesów wtedy na swe konto nie zapisali - weszli do Czech i bardzo szybko stamtąd wyszli, walki z husytami nie ryzykując w ogóle. Ale choć walk nie było, ofiary były - jedną z nich okazał się Gelfrad właśnie, który niezwykle groźnie złamał nogę przy upadku z konia i obecnie, jak wynikało ze słanych do rodziny listów, nadal kurował się gdzieś w Pleissenlandzie. Adela zaś, słomiana wdowa, mieszkająca w tym cza­sie właśnie u rodziny męża w Bierutowic, mogła bez przeszkód schodzić się z Reynevanem w izdebce w kompleksie oleśnickiego klasztoru augustianów, niedaleko szpitala, przy którym Reynevan miał swą pracownię.

Mnisi w kościele Bożego Ciała zaczęli śpiewać drugi z trzech przewidzianych na sekstę psalmów. Trzeba się pospieszyć, pomyślał Reynevan. Przy capitulum, a najda­lej przy Kyrie, ani chwili po, Adela musi zniknąć z terenu hospicjum. Nikt nie powinien jej tu zobaczyć.

Benedictus Dominus
qui non dedit nos
in captionem dentibus eorum.
Anima nostra sicut passer erepta est
de lagueo venantium...

Reynevan pocałował Adelę w biodro, potem zaś, na­tchniony mnisim śpiewem, mocno nabrał powietrza w płu­ca i zagłębił się w kwiaty henny i nardu, w szafran, w won­ną trzcinę i cynamon, w mirrę i aloes, i we wszelkie drze­wa żywiczne. Adela, wyprężona, wyprostowała ręce i wpi­ła mu palce we włosy, łagodnymi ruchami bioder wspiera­jąc jego biblijne inicjatywy.
- Och, oooooch.... Mon amour... Mon magicien... Boski chłopcze... Czarodzieju...

Qui confidunt in Domino, sicut mons Sion
non commovebitur in aeternum,
qui habitat in Hierusalem...

Już trzeci psalm, pomyślał Reynevan. Jakżeż ulotne są chwile szczęścia...
- Reuertere - zamruczał, klękając. - Obróć się, obróć, Szulamitko.
Adela obróciła się, uklękła i pochyliła, chwytając moc­no lipowych desek wezgłowia i prezentując Reynevanowi całe olśniewające piękno swego rewersu. Afrodyta Kallipygos, pomyślał, zbliżając się do niej. Antyczne skojarze­nie i erotyczny widok sprawiły, że zbliżał się niczym do­piero co wspomniany święty Jerzy, szarżujący z nastawio­ną kopią na smoka z Syleny. Klęcząc za Adelą jak król Salomon za tronem z drzewa libańskiego, uchwycił ją oburącz za winnice Engaddi.

- Do klaczy w zaprzęgu faraona - wyszeptał, schylony nad jej karkiem, kształtnym jak wieża Dawida - porów­nam cię, przyjaciółko moja.
I porównał. Adela krzyknęła przez zaciśnięte zęby. Reynevan wolno przesunął dłonie wzdłuż jej mokrych od potu boków, wspiął się na palmę i pochwycił gałązki jej owocem brzemienne. Burgundka odrzuciła głowę jak klacz przed skokiem przez przeszkodę.

Quia non relinguet
Dominus virgam peccatorum,
super sortem iustorum
ut non extendant iusti
ad iniguitatem manus suas...

Piersi Adeli skakały pod dłonią Reynevana jak dwoje koźląt, bliźniąt gazeli. Podłożył drugą dłoń pod jej gaj granatów.
- Duo... ubera tua - jęczał - sicut duo... hinuli capreae gemelli... qui pascuntur... in liliis... Umbilicus tuus crater... tornatilis numquam... indigens poculis... Venter tu­us... sicut aceruus... tritici uallatus liliis...
- Ach... aaaach... aaach... - kontrapunktowała nie zna­jąca łaciny Burgundka.

Gloria Patri, et Filio et Spiritui sancto. Sicut erat in principio, et nunc, et semper et in saecula saeculorum, Amen. Alleluia!

Mnisi śpiewali. A Reynevan, całując kark Adeli von Sterczą, zapamiętały, oszalały, biegnąc przez góry, skacząc po pagórkach, saliens in montibus, transiliens colles, był dla kochanki niczym młody jeleń na górach balsamo­wych. Super montes aromatum.

Uderzone drzwi otwarły się z hukiem i impetem, i to takim, że wyrwany z odrzwi skobel wyleciał przez okno jak meteor. Adela wrzasnęła cienko i przeraźliwie. A do izdebki wpadli bracia von Sterczą. Z miejsca dało się miarkować, że nie była to wizyta przyjacielska.
Reynevan stoczył się z łóżka, odgrodzony nim od intru­zów porwał swe ubranie i jął je pospiesznie wdziewać. Udało mu się to w znacznej mierze, ale tylko dlatego, że frontalny atak bracia Sterczowie zwrócili ku bratowej.

- Ty dziwko! - zaryczał Morold von Sterczą, wywleka­jąc nagą Adelę z pościeli. - Ty wstrętna dziwko!...