Oddalanie - SzalonaJulka
Kategoria Konkursowa » Konkurs: "Miłość w cyberprzestrzeni" » Oddalanie
...nagle kątem oka dostrzegł migające światełko komunikatora. Drgnął.
Kiedy ostatni raz ktoś do niego pisał? Od poprzedniej wiadomości upłynęły miesiące. Dziesiątki dni, w których jedyny kontakt z ludźmi stanowiły służbowe raporty.
Jeszcze pamiętał, jak było dawniej. Niegdyś szybko, choć sumiennie, wykonywał swoje powinności, by potem prowadzić wielogodzinne rozmowy z Krystyną. Ikonka komunikatora nigdy nie gasła. Wyznania czule wystukiwane na klawiaturze przemierzały cyberprzestrzeń i docierały do tej jedynej, najmilszej adresatki. Jej zaś myśli przemieniały się w ciąg zer i jedynek, aby trafić tu, na ekran i do serca Jakuba.
Codziennie, mimo odległości, narzeczeni dzielili się spostrzeżeniami, sprzeczali i godzili, a nade wszystko marzyli i snuli plany.
Z czasem wymiana informacji straciła na swojej intensywności. Któregoś dnia dziewczyna napisała, że związek wirtualny jej nie wystarcza i nie chce dłużej czekać na spotkanie. Zerwała zaręczyny i zmieniła numer identyfikacyjny.
Jakub przyjął to nad podziw spokojnie. Właściwie rozumiał ją. Krystyna i tak była jedynym człowiekiem, który tak długo utrzymywał z nim kontakt. Wszyscy kumple, a nawet rodzony brat, o wiele wcześniej zapomnieli o jego istnieniu. Do nich też nie czuł żalu. Każdy żył własnym życiem.
W miarę wygasania znajomości Jakub coraz więcej czasu poświęcał grom. Niekiedy zastanawiał się nawet, co jest skutkiem, a co przyczyną. Może to on zaniedbał przyjaciół?
Teraz nie miał już wyboru. Ludzie, tak od niego oddaleni, wydawali się mniej realni niż byty stworzone na potrzeby symulatorów.
Z ociąganiem wypełniał obowiązki, w których prawie nie dostrzegał już sensu, aby później rzucić się w wir wirtualnych przygód. W poprzednim wcieleniu był farmerem; miał kawał pola, malutki domek i całkiem pokaźne stadko bydła. Cieszył się jak dziecko cyberdobytkiem, aż kolejny raz dopadła go całkiem realna tęsknota za żywym człowiekiem.
Aby się otrząsnąć, postanowił wybrać inną opcję i został strzelcem.
Właśnie trzymał na muszce jakiegoś humanoida...
... nagle kątem oka dostrzegł migające światełko komunikatora. Drgnął.
Po długiej chwili wahania wyświetlił wiadomość:
Hello. Are you sad and lonely?Are you looking for a girl that will enjoy? How about me? I'm Kitty – sweet, lovely and very hot girl. I can show you amassing things. Just invite me. I'm near.
- ...”near”... – gorzko uśmiechnął się mężczyzna, kasując notkę. – Ciekawe, laska, jakich to klientów znalazłaś w okolicy?
Niewykluczone, że Jakub skusiłby się nawet na taką ofertę. To jednak było już zupełnie niemożliwe. Zamknięty w sztucznym satelicie przemierzał przestrzeń i dystans dzielący go od ziemian wciąż wzrastał o kolejne lata świetlne.
Kiedy ostatni raz ktoś do niego pisał? Od poprzedniej wiadomości upłynęły miesiące. Dziesiątki dni, w których jedyny kontakt z ludźmi stanowiły służbowe raporty.
Jeszcze pamiętał, jak było dawniej. Niegdyś szybko, choć sumiennie, wykonywał swoje powinności, by potem prowadzić wielogodzinne rozmowy z Krystyną. Ikonka komunikatora nigdy nie gasła. Wyznania czule wystukiwane na klawiaturze przemierzały cyberprzestrzeń i docierały do tej jedynej, najmilszej adresatki. Jej zaś myśli przemieniały się w ciąg zer i jedynek, aby trafić tu, na ekran i do serca Jakuba.
Codziennie, mimo odległości, narzeczeni dzielili się spostrzeżeniami, sprzeczali i godzili, a nade wszystko marzyli i snuli plany.
Z czasem wymiana informacji straciła na swojej intensywności. Któregoś dnia dziewczyna napisała, że związek wirtualny jej nie wystarcza i nie chce dłużej czekać na spotkanie. Zerwała zaręczyny i zmieniła numer identyfikacyjny.
Jakub przyjął to nad podziw spokojnie. Właściwie rozumiał ją. Krystyna i tak była jedynym człowiekiem, który tak długo utrzymywał z nim kontakt. Wszyscy kumple, a nawet rodzony brat, o wiele wcześniej zapomnieli o jego istnieniu. Do nich też nie czuł żalu. Każdy żył własnym życiem.
W miarę wygasania znajomości Jakub coraz więcej czasu poświęcał grom. Niekiedy zastanawiał się nawet, co jest skutkiem, a co przyczyną. Może to on zaniedbał przyjaciół?
Teraz nie miał już wyboru. Ludzie, tak od niego oddaleni, wydawali się mniej realni niż byty stworzone na potrzeby symulatorów.
Z ociąganiem wypełniał obowiązki, w których prawie nie dostrzegał już sensu, aby później rzucić się w wir wirtualnych przygód. W poprzednim wcieleniu był farmerem; miał kawał pola, malutki domek i całkiem pokaźne stadko bydła. Cieszył się jak dziecko cyberdobytkiem, aż kolejny raz dopadła go całkiem realna tęsknota za żywym człowiekiem.
Aby się otrząsnąć, postanowił wybrać inną opcję i został strzelcem.
Właśnie trzymał na muszce jakiegoś humanoida...
... nagle kątem oka dostrzegł migające światełko komunikatora. Drgnął.
Po długiej chwili wahania wyświetlił wiadomość:
Hello. Are you sad and lonely?Are you looking for a girl that will enjoy? How about me? I'm Kitty – sweet, lovely and very hot girl. I can show you amassing things. Just invite me. I'm near.
- ...”near”... – gorzko uśmiechnął się mężczyzna, kasując notkę. – Ciekawe, laska, jakich to klientów znalazłaś w okolicy?
Niewykluczone, że Jakub skusiłby się nawet na taką ofertę. To jednak było już zupełnie niemożliwe. Zamknięty w sztucznym satelicie przemierzał przestrzeń i dystans dzielący go od ziemian wciąż wzrastał o kolejne lata świetlne.
Poleć
Pobierz
RSS
- Poleć ten artykuł znajomemu
- Znajomy został poinformowany
SzalonaJulka · dnia 06.09.2010 13:26 · Czytań: 1259 · Średnia ocena: 0 · Komentarzy: 17
Inne artykuły tego autora:
Komentarze
Hej Juleczko 
Prawie do samego końca miałam ochotę skrytykować cię za tak banalny tekst.
Ostatnie zdanie sprawiło, że całość nabrał zupełnie innego znaczenia.
Mam tylko nadzieję, że inni też zechcą doczytać do końca.
pozdrawiam serdecznie
Prawie do samego końca miałam ochotę skrytykować cię za tak banalny tekst.
Ostatnie zdanie sprawiło, że całość nabrał zupełnie innego znaczenia.
Mam tylko nadzieję, że inni też zechcą doczytać do końca.
pozdrawiam serdecznie
Witaj, Szalona.
Całkiem zaskakujące, to prawda. Czytelnik przypuszcza, że gość jest po prostu zdziecinniałym faciem, który woli gry, od spotkania z kobietą, a tymczasem... po prostu nie ma takiej możliwości. Ale jest mały feler, który mi troszkę przeszkodził. Człowiek się oddala od ziemi, jak twierdzisz o lata świetlne, więc pomijając fakt, że jeszcze w kosmosie (tym odległym) nie założono internetu, taka rozmowa trwałaby całe lata. Ona: co słychać, On: (po pięciu latach) jakoś leci, Ona: (po dziesięciu latach) to świetnie. Jak jeszcze rozwinęliby wątek, to zabrakłoby życia, żeby się dowiedzieć jaki ona ma kolor oczu. Niestety rok świetlny to odległość, jaką światło przebywa w ciągu roku, a ponieważ to najszybsze medium, nie mam możliwości prowadzenia rozmów w czasie rzeczywistym na tak duże odległości. I tu Twoje opowiadanie leży.
Zazgrzytało.
Pozdrawiam.
Całkiem zaskakujące, to prawda. Czytelnik przypuszcza, że gość jest po prostu zdziecinniałym faciem, który woli gry, od spotkania z kobietą, a tymczasem... po prostu nie ma takiej możliwości. Ale jest mały feler, który mi troszkę przeszkodził. Człowiek się oddala od ziemi, jak twierdzisz o lata świetlne, więc pomijając fakt, że jeszcze w kosmosie (tym odległym) nie założono internetu, taka rozmowa trwałaby całe lata. Ona: co słychać, On: (po pięciu latach) jakoś leci, Ona: (po dziesięciu latach) to świetnie. Jak jeszcze rozwinęliby wątek, to zabrakłoby życia, żeby się dowiedzieć jaki ona ma kolor oczu. Niestety rok świetlny to odległość, jaką światło przebywa w ciągu roku, a ponieważ to najszybsze medium, nie mam możliwości prowadzenia rozmów w czasie rzeczywistym na tak duże odległości. I tu Twoje opowiadanie leży.
Cytat:
rzucić się w wir wirtualnych przygód
Zazgrzytało.
Pozdrawiam.
Szalonico – dobra puenta to ponad połowa sukcesu tekstu. Twoja jest świetna i rozwala tak, jak powinno być, czyli trzeba czytać od początku z nowym kontekstem.
Bardzo mi się podobało, bo jest lekko, a doskonale w temacie.
Bardzo mi się podobało, bo jest lekko, a doskonale w temacie.
Szalonka,
najpierw taki drobiazg:
chyba lepiej brzmiałoby 'o nim'?
Jeśli chodzi o treść, troszkę się nudziłam czytając bądź co bądź miniaturkę. Pointa rzeczywiście zaskakująca i to w moim odczuciu ratuje tekst. Pozdrawiam.
najpierw taki drobiazg:
Cytat:
Wszyscy kumple, a nawet rodzony brat zapomnieli go o wiele wcześniej.
chyba lepiej brzmiałoby 'o nim'?
Jeśli chodzi o treść, troszkę się nudziłam czytając bądź co bądź miniaturkę. Pointa rzeczywiście zaskakująca i to w moim odczuciu ratuje tekst. Pozdrawiam.
Świetna puenta, i podoba mi się Twoje spojrzenie w ten sposób na cyberprzestrzeń.
Zapadło. Pozdrawiam.
Zapadło. Pozdrawiam.
Dziękuję za poczytanie i uwagi
JaneE, Izold, green - dziękuję i kłaniam się czapką do ziemi
Darksiu, masz całkowitą rację, jednak te lata świetlne potraktowałam nieco przenośnie, no i pozwoliłam sobie na trochę dowolności, bo to sf w końcu.
Eska, Twoja wersja lepiej brzmi, ale musiałabym pomyśleć, żeby uniknąć powtórki - pewnie to zrobię.
Pozdrawiam
PS. Izold, per "szalonico" to jeszcze mi nikt nie mówił - ładnie
JaneE, Izold, green - dziękuję i kłaniam się czapką do ziemi
Darksiu, masz całkowitą rację, jednak te lata świetlne potraktowałam nieco przenośnie, no i pozwoliłam sobie na trochę dowolności, bo to sf w końcu.
Eska, Twoja wersja lepiej brzmi, ale musiałabym pomyśleć, żeby uniknąć powtórki - pewnie to zrobię.
Pozdrawiam
PS. Izold, per "szalonico" to jeszcze mi nikt nie mówił - ładnie
Hej
może zacznęod tego, że owe lata świetlne potraktowałem jako przenośnię. W tym układzie właśnie pasują do całości, całości,która odbiega od głównego trendu w jaki wpasowałasię większość uczestników konkursu. Myśl, że w pewnym sensie jest to wizja (choć nie do końca oryginalna) całkiem bliska naszych czasów, a być może już funkcjonuje. Gdzieś czytałem p gpościu, który zmarł z głodu, nie mając czasu odejśćo od komputera
"W miarę wygasania znajomości, Jakub coraz więcej czasu poświęcał grom. Niekiedy zastanawiał się nawet, co jest skutkiem a co przyczyną. " - to zdanie pokazuje, że wszystko dzieje się subtelnie powoli. Cyberprzestrzeń pożerra umysł i osobowość , dając w zamian inną - bynajmniej nie ludzką.
Trochę u Ciebie mało miłości, ale rozumiem, że tak skonstruowałaś swoją cyberprzestrzeń, że miłość zanika wraz z cechami ludzkimi bohatera. Rodzi się jeszcze pytanie, Czy istota opisanaw wostatnim zdaniu wciąż jest człowiekiem?
Pozdrawiam
Sz
może zacznęod tego, że owe lata świetlne potraktowałem jako przenośnię. W tym układzie właśnie pasują do całości, całości,która odbiega od głównego trendu w jaki wpasowałasię większość uczestników konkursu. Myśl, że w pewnym sensie jest to wizja (choć nie do końca oryginalna) całkiem bliska naszych czasów, a być może już funkcjonuje. Gdzieś czytałem p gpościu, który zmarł z głodu, nie mając czasu odejśćo od komputera
"W miarę wygasania znajomości, Jakub coraz więcej czasu poświęcał grom. Niekiedy zastanawiał się nawet, co jest skutkiem a co przyczyną. " - to zdanie pokazuje, że wszystko dzieje się subtelnie powoli. Cyberprzestrzeń pożerra umysł i osobowość , dając w zamian inną - bynajmniej nie ludzką.
Trochę u Ciebie mało miłości, ale rozumiem, że tak skonstruowałaś swoją cyberprzestrzeń, że miłość zanika wraz z cechami ludzkimi bohatera. Rodzi się jeszcze pytanie, Czy istota opisanaw wostatnim zdaniu wciąż jest człowiekiem?
Pozdrawiam
Sz
Dzięki Szu, chyba Twoja interpretacja, jest najbliższa moim zamierzeniom. Właśnie o to mi chodziło, że oddalanie od rzeczywistości, uczuć itd. może odbywać się na rożnych poziomach.
Pozdrawiam
PS. ...o miłości to ja raczej nie potrafię pisać, już prędzej o jej braku
Pozdrawiam
PS. ...o miłości to ja raczej nie potrafię pisać, już prędzej o jej braku
Witaj, Szalona Julko.
Przeczytawszy zakończenie, które jest mocną stroną opowiadania, dobrze jest wrócić do początku i przejść przez tekst jeszcze raz. Wyłowi się więcej z niego smaczków. Jednak fakt, że najpierw czytamy wszystko, jakby działo się w „normalnym” świecie, sprawiło, że odczułam treść podobnie do Szuirada (jak teraz widzę). Różne poziomy oddalania się od rzeczywistości – jak piszesz wyżej – właśnie. Ciekawy efekt też robi fakt, że bohater, tęskniąc za człowiekiem, zatapia się w wirtualnym świecie gier komputerowych, a zatem mamy tu niejako cyberprzestrzeń w cyberprzestrzeni... co też narzucać może dodatkowe interpretacje czy refleksje.
Tekst dopracowany, z dobrym pomysłem, ciekawy. Jednak, niestety, nie zagrał silniej na moich emocjach. Nie zmienia to faktu, że czytałam z zainteresowaniem.
Pozdrawiam serdecznie.
Przeczytawszy zakończenie, które jest mocną stroną opowiadania, dobrze jest wrócić do początku i przejść przez tekst jeszcze raz. Wyłowi się więcej z niego smaczków. Jednak fakt, że najpierw czytamy wszystko, jakby działo się w „normalnym” świecie, sprawiło, że odczułam treść podobnie do Szuirada (jak teraz widzę). Różne poziomy oddalania się od rzeczywistości – jak piszesz wyżej – właśnie. Ciekawy efekt też robi fakt, że bohater, tęskniąc za człowiekiem, zatapia się w wirtualnym świecie gier komputerowych, a zatem mamy tu niejako cyberprzestrzeń w cyberprzestrzeni... co też narzucać może dodatkowe interpretacje czy refleksje.
Tekst dopracowany, z dobrym pomysłem, ciekawy. Jednak, niestety, nie zagrał silniej na moich emocjach. Nie zmienia to faktu, że czytałam z zainteresowaniem.
Pozdrawiam serdecznie.
Dziękuję Wasinko,
mając od początku świadomość, że bohater znajduje się "daleko" nie wzięłam pod uwagę, że czytelnik dopiero to odkryje - mea culpa, powinnam prześledzić opo jeszcze raz.
Pozdrówki
mając od początku świadomość, że bohater znajduje się "daleko" nie wzięłam pod uwagę, że czytelnik dopiero to odkryje - mea culpa, powinnam prześledzić opo jeszcze raz.
Pozdrówki
Myślałam, że to egekt zamierzony, Julko. Ale może ja już się doszukuję niepotrzebnie...
Niegdyś szybko, choć sumiennie (,) wykonywał ("choć" zamieniłabym na "ale/lecz" )
godzili (,) a nade wszystko marzyli i snuli plany
a nawet rodzony brat (,) zapomnieli go o wiele wcześniej (może zapomnieli o jego istnieniu?)
W miarę wygasania znajomości, Jakub coraz więcej czasu poświęcał grom. - zrezygnowałabym tu z przecinka
co jest skutkiem (,) a co przyczyną
w wir wirtualnych - celowe?
Niewykluczone (,) że Jakub skusiłby się
Pozdrawiam serdecznie
Niegdyś szybko, choć sumiennie (,) wykonywał ("choć" zamieniłabym na "ale/lecz" )
godzili (,) a nade wszystko marzyli i snuli plany
a nawet rodzony brat (,) zapomnieli go o wiele wcześniej (może zapomnieli o jego istnieniu?)
W miarę wygasania znajomości, Jakub coraz więcej czasu poświęcał grom. - zrezygnowałabym tu z przecinka
co jest skutkiem (,) a co przyczyną
w wir wirtualnych - celowe?
Niewykluczone (,) że Jakub skusiłby się
Pozdrawiam serdecznie
Zamierzony, jak najbardziej, ale chyba od początku powinno być bardziej wyczuwalne to fizyczne oddalenie. Chociaż z drugiej strony akcent padł na to co powinien. Ech, ja chyba za dużo myślę 
Dzięki piękne za korektę - zaraz poprawię.
Buziak
Dzięki piękne za korektę - zaraz poprawię.
Buziak
Jest wyczuwalne oddalenie fizyczne (i - jak dla mnie - duchowe, psychiczne czy jak jeszcze to nazwać...), tylko nie w takim kontekście, jak widać na końcu. Jest dobrze. Wszelkie efekty zamierzone (bądź nie ) dotarły
Nie ma za co
Uśmiechy
) dotarły Nie ma za co
Uśmiechy
Tak... Wielu zamyka się dobrowolnie w takich satelitach oddalających się od wszystkiego. Często nawet tego nie zauważają. Niektórzy zostają zamknięci wbrew własnej woli i doskonale zdają sobie z tego sprawę. Inni potrafią utknąć we wnętrzu szklanej kuli...
Jakub jednak, wydaje mi się, należy do tego trzeciego rodzaju, będącego hybrydą pierwszego i drugiego - zamknięty z własnej woli i świadomy tego po upływie czasu, kiedy do najbliższego człowieka jest już za daleko aby nawiązać jakikolwiek kontakt.
Dryfując w próżni cyberprzestrzeni uśmiecha się ironicznie, pogodzony z przeznaczeniem, skazany na żałosne namiastki kontaktów międzyludzkich. Wie, że te prawdziwe już nigdy nie będą w jego zasięgu.
Takie myśli mi chodzą po głowie po przeczytaniu tej miniaturki.
Czy o to chodziło, czy nie - nie wiem. A jeśli tak, to nie wiem również, czy to było zamierzone przez ciebie, Julka.
Nieważne - jeśli tekst zmusza do jakichkolwiek myśli, to znaczy, że jest wart przeczytania. Ukłoniki!
Jakub jednak, wydaje mi się, należy do tego trzeciego rodzaju, będącego hybrydą pierwszego i drugiego - zamknięty z własnej woli i świadomy tego po upływie czasu, kiedy do najbliższego człowieka jest już za daleko aby nawiązać jakikolwiek kontakt.
Dryfując w próżni cyberprzestrzeni uśmiecha się ironicznie, pogodzony z przeznaczeniem, skazany na żałosne namiastki kontaktów międzyludzkich. Wie, że te prawdziwe już nigdy nie będą w jego zasięgu.
Takie myśli mi chodzą po głowie po przeczytaniu tej miniaturki.
Czy o to chodziło, czy nie - nie wiem. A jeśli tak, to nie wiem również, czy to było zamierzone przez ciebie, Julka.
Nieważne - jeśli tekst zmusza do jakichkolwiek myśli, to znaczy, że jest wart przeczytania. Ukłoniki!
Przepraszam, właśnie przelatywałam w pobliżu.
Dobry warsztat, zaskakujące zakończenie, dopracowany tekst. Ciekawe.
Jedynie satelita jest dla mnie lekkim zgrzytem, bo to coś, co okrąża, a nie oddala się. No i jeszcze trochę sugerowałabym wygładzić stylistycznie zakończenie.
O tu:
- To jednak było już całkiem niemożliwe. - brzmi niezręcznie. Raczej:
- To jednak było już zupełnie niemożliwe. - albo:
- To jednak nie było już możliwe.
Poza tym bardzo dobry tekst, bo jak to inni już zauważyli, skłania do przemyśleń, a nawet zadumy nad sensem wyrzeczeń.
Gratulacje
Dobry warsztat, zaskakujące zakończenie, dopracowany tekst. Ciekawe.
Jedynie satelita jest dla mnie lekkim zgrzytem, bo to coś, co okrąża, a nie oddala się.
No i jeszcze trochę sugerowałabym wygładzić stylistycznie zakończenie.O tu:
- To jednak było już całkiem niemożliwe. - brzmi niezręcznie. Raczej:
- To jednak było już zupełnie niemożliwe. - albo:
- To jednak nie było już możliwe.
Poza tym bardzo dobry tekst, bo jak to inni już zauważyli, skłania do przemyśleń, a nawet zadumy nad sensem wyrzeczeń.
Gratulacje
andro, tak, o to chodziło, chociaż mam wrażenie, że ująłeś to lepiej niż ja
Miluś, co Ty tak po nocy latasz?
Tak, satelita, to coś co okrąża i użyłam tego słowa z premedytacją, podobnie jak słowa "sztuczny" - może przeholowałam z metaforyką, ale nie będę tego zmieniać.
Końcówkę wygładzę, tylko znajdę hebel i szlifierkę
Dziękuję
Miluś, co Ty tak po nocy latasz?
Tak, satelita, to coś co okrąża i użyłam tego słowa z premedytacją, podobnie jak słowa "sztuczny" - może przeholowałam z metaforyką, ale nie będę tego zmieniać.
Końcówkę wygładzę, tylko znajdę hebel i szlifierkę
Dziękuję
Nawet metaforyka powinna żyć w zgodzie z logiką.
Buziaki szalone.
Buziaki szalone.
Ostatnio dodane recenzje
- Czy guguły mogą być smaczne?
- Samotność Boga – Antoni Grycuk
- „Zabójca w bezpiece”, czyli proza niedoceniona
- Poetycka opowieść o wojnie w Donbasie - recenzja książki S. Żadana "Internat"
- Recenzja książki portalowej koleżanki
- Kazimierz Junosza „Buntownik” - recenzja książki
- Kompot. Trudny powrót do życia - recenzja książki
- Jezioro
- Król
- Pokora
- Koszmar 3
- Dziś mam lenia
- Mały kamień
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań
- Niebo?
- W Urzędzie Pracy
- Lolka lokendlolka
- Niewolnica Isaura
- Stołówka
- Przestępczy debiut Alka
- Sen o stołku
- Kuzynka
- Co to za mundury?
- Marionetki (fragment)
- Saudade - fragment
- Prostytucja w PRL cz. 5
- Na nieznanym globie 20 lat później. cz.2
- Problemy byłego więźnia cz. 4
- Bajka o królu Srulu
- Żydek
- Dykciarze i inni, cz.3/3
- Dykciarze i inni, cz.2/3
- Dykciarze i inni, cz.1/3
- Nieporadnik przed wypłynięciem na szerokie wody pisarstwa
- Na nieznanym globie 20 lat później. cz.1
Proza: Dolna Półka
- Strefa
- Randka w ciemno
- Ukryte Pomieszczenia Świata
- Mężczyzna z uschniętą różą
- Egzaminator 07
- Domorosły detektyw.
- Wszyscy jesteśmy różami
- Winowanie
- Egzaminator 06
- Sto donośnych słów
- Golda. Rozdział 2 Siedem razy TAK
- Żywoty świętych 2
- O wieczności
- O ludziach
- O nienawiści
- Golda. Rozdział 1. Mgła nad Miastem.
- Umierają nawet cmentarze
- Zamknięty krąg
- Prezent dla Mikołaja
- Egzaminator 05
- nocami
- Alkoholika
- wbrew pozorom urodzaj
- równoważnia zdania
- Z(a)wiązek
- Serynetka
- wizja z national mall
- Bluebird II
- wehikuł czasu (dane wejściowe plus teoria chaosu)
- świątynia
- Rzecz o pisarstwie *
- Nie da rady
- Niedomoga
- Wyrapidlo
- Myśli niezespolone
- Plaśnięcia
- Solarpunk
- Dnoryt
- Fosfeny
- Co słonko widziało *
- Dowody nieobecności
- o zmarłych albo dobrze
- Na wiosenne życia tchnienie
- Ostatni wieczór
- plamy słońca i cienia
Poezja: Dolna Półka
- O nowej sekretarce
- „ Co się stało? ”
- O seksie w smartfonie
- „ To było straszne”
- Drzwi
- " Zadbajmy o swój dom"
- „ Usprawiedliwione kłamstwa ”
- Majówka
- „ Jan Paweł II – Papież”
- Słodka
- look over
- Siłą jest słowo
- Ewa i wąż
- Niezmiennie
- „ Chciej oczy otworzyć szeroko”
- " Moje miasto "
- Czym czy kim?
- Bajkowy
- Notatki i świstki sprzed apokalipsy
- Owoców moc
Galeria
Polecane
Nawigacja
-
Promocja -
Społeczność -
Konkursy -
Przydatne Linki -
Nasze Antologie
Ostatnie komentarze
- Zbigniew Szczypek
- 12/05/2024 23:53
- Ivonna Głupio mi się przyznać ale w tym zwariowanym tekście,… »
- Zbigniew Szczypek
- 11/05/2024 10:12
- Yaro Może prościej, będzie czytelniej? Szorty, z samej nazwy… »
- Zbigniew Szczypek
- 11/05/2024 08:32
- Ivonno Ja Ci dziękuję za zieloną poświatę i gorąco… »
- Zbigniew Szczypek
- 10/05/2024 21:29
- Ivonna Przeczytałem bardzo uważnie Twoje opowiadanie dla… »
- Zbigniew Szczypek
- 10/05/2024 20:12
- Zdzisławie Dziękuję Ci za pozytywny komentarz i podzielenie… »
- Zbigniew Szczypek
- 10/05/2024 19:38
- Jacku i Valerio Bardzo Wam dziękuję za rewizytę, tak kiedyś… »
- Janusz Rosek
- 10/05/2024 16:39
- Dziękuję za ten komentarz i podpowiedzi. Postaram się w… »
ShoutBox
- Wiktor Orzel
- 08/05/2024 15:19
- To tylko przechowalnia dawno nieużywanych piór, nie jest tak źle
- Zbigniew Szczypek
- 08/05/2024 10:00
- Ufff! Kamień z serca... Myślałem, że znów w kostnicy leżę
- Wiktor Orzel
- 08/05/2024 09:46
- Jesteśmy żywi i piszący
- Zbigniew Szczypek
- 07/05/2024 20:47
- Hallo! Czy są tu jeszcze jacyś żywi piszący? Czy tylko spadkobiercy umieszczają tu teksty, znalezione w szufladach (bo szkoda wyrzucić)? Niczym nadbagaż, zalega teraz w "przechowalni"!
- Zbigniew Szczypek
- 06/05/2024 18:38
- Dla przykładu, że tylko krowa nie zmienia poglądów, chciałbym polecić do przeczytania "Stołówkę", autorstwa Owsianki. A kiedyś go krytykowałem
- Zbigniew Szczypek
- 02/05/2024 06:22
- "Mierni, bierni ale wierni", zamieńmy na "wierni nie są wcale mierni, gdy przestali bywać bierni!" I co wy na to? ;-}
- Dzon
- 30/04/2024 22:29
- Nieczęsto tu bywam, ale przyłączam się do inicjatywy.
- Kazjuno
- 30/04/2024 09:33
- Tak Mike, przykre, ale masz rację.
- mike17
- 28/04/2024 20:32
- Mało nas zostało, komentujących. Masz rację, Kaziu. Ale co począć skoro ludzie nie mają woli uczestniczenia?
- Kazjuno
- 26/04/2024 10:20
- Ratunku!!! Ruszcie 4 litery, piszcie i komentujcie. Do k***y nędzy! Portal poza aktywnością paru osób obumiera!
Ostatnio widziani
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty
Najnowszy:Usunięty
© Copyright by Portal Pisarski 2006-2024
Ważne: Regulamin | Polityka Prywatności | FAQ
Polecane: | montaż anten Warszawa | montaż anten Warszawa Białołęka | montaż anten Sulejówek | montaż anten Marki | montaż anten Wołomin | montaż anten Warszawa Wawer | montaż anten Radzymin | Hodowla kotów Ragdoll | ragdoll kocięta | ragdoll hodowla kontakt