Na wieży starego ewangelickiego kościoła wskazówki zegara popychały czas w kierunku późnego popołudnia. Spoglądałam w okno, skupiając wzrok. Naprawianie zerwanych połączeń sprawiało, że rozbiegane myśli ustawiały się karnie, jedna za drugą. Tik-tak, tik-tak. Z każdym tyknięciem bliżej Kaffeepause. Bliżej czasu.

Kilka dotknięć klawiatury, login, hasło. Kusiło aromatem świeżo zaparzonej kawy, płaszczyzną wymiany myśli, zagięciem czasoprzestrzeni, nieistnieniem.

Srebrna łyżeczka i palec odgięty pod odpowiednim kątem, miniaturowe ciasteczka z wisienką i cukier trzcinowy. Rytualnie. Dwa obroty w prawo, dwa w lewo. Porcelanowa filiżanka, dzbanuszek na śmietankę, para na porcelanowej ławeczce – pamiątki. Skorupy z Miśni, Drezna, a może z Chin. Powinnam była pamiętać, nie pamiętałam - czas zaprzeszły, niedokonany.

Potykałam się o słowa, o ziarenka zgłosek, esy-floresy znaczeń. Jak to było z tym słoniem? Początki nie były łatwe, fusy pływały blisko powierzchni, kawa była gorzko-słodka. Za zimne bądź zbyt gorące strumienie zdań. Świat ewoluował od parzonej po turecku, przez mieloną filtrowaną oraz Instant coffee classic, do świeżo mielonej kawy z ekspresów ciśnieniowych. Tak, zdecydowanie tak. Ciśnienie rosło.

Między przerwami na kawę bawiłam się w analizowanie fusów, zgadywanie przyszłości, spoglądanie przez okno. Wprost proporcjonalnie do wypłukanego magnezu rosła ilość wyszczerbionych filiżanek. Powinnam była uważać, nie uważałam – czas zaprzeszły, niedokonany.

Na wieży starego ewangelickiego kościoła wskazówki zegara popychały czas w kierunku bliżej nieokreślonym. Za sprawą synapsy nerwowo-mięśniowej myśli nawiązały kontakt ze zdrętwiałymi palcami. Ustawiły się karnie, jeden za drugim, gotowe. Kilk-klik-klik-klik. Z każdym kliknięciem bliżej Ciebie. Bliżej czasu.

Kilka dotknięć klawiatury, login, hasło. Kusiło aromatem świeżo zaparzonych słów, płaszczyzną wymiany uczuć, zagięciem czasu i przestrzeni, istnieniem.