spróbuj to sobie wyobrazić. chwilę w której zapomnę wszystkie sny a zaraz potem
imiona zamieszkujących je ludzi i zwierząt (twoje nie będzie pierwsze ani ostatnie).
niedługo potem ten dzień pełen ciszy i bólu palców wreszcie się skończy gdzieś
na polnej drodze daleko stąd. poznamy to po zmianie smaku powietrza. wtedy pęknę.
a z mojej głowy wyleje

morze czarne spienione i zimne chociaż na zdjęciach wyglądało zupełnie inaczej.
maleńki mojżesz poprowadzi przez nie pchły a wody rozstąpią się (w tej banalnej
grze kolorów- czerń i czerwień dalekie i bliskie) więc bez przeszkód wejdą na mnie.
ciągle płynąc miniemy gardło bosforu i wiekuistą erekcję galaty. wtedy umrę
ale prąd poniesie mnie dalej

tak daleko żebym już nigdy nie mógł cię zobaczyć. do genui dotrę jako topielec
rozdęty i smutny. nikt nie zauważy jak rozpełznę się stamtąd we wszystkie strony
świata by znaleźć niebo to znaczy przestrzeń między mną i tym co kiedykolwiek
pomyślę. ale aniołowie znajdą mnie pierwsi i zabiorą daleko na wschód
nie zdając sobie sprawy że to tam jest początek